Kitaptan Filme: He's Just Not That Into You

Greg Behrendt ve Liz Tuccillo tarafından yazılıp 2004 yılında yayınlanan, bekar kadınlara yönelik ilişkisel taktikler içeren eğlenceli bir kitap.

Liz Tuccillo, Sex and the City dizisinin senaryo ekibinde yer alan bir yazar. Greg Behrendt de zaman zaman senaryodaki kadın erkek diyaloglarına erkek gözüyle yorumlar yapan bir danışman. Bir gün senaryo ekibindeki kadınlar, ekipten bir arkadaşlarının kısa süre önce tanıştığı, numarasını verdiği bir adam hakkında konuşurlar. Adam kadına karışık mesajlar vermektedir, tüm ekip oturup adamın kadından hoşlanıp hoşlanmadığını analiz ederler. Sonunda adamın ciddi bir ilişkiden korktuğuna, böyle başarılı bir kadını taşıyamayacağını düşündüğü için ürkek davrandığına, buna hazır olmadığına… vs. karar verirler. Tüm bu karmaşık analizler sürerken, Greg müdahale eder ve adamın ondan hoşlanmadığını, hoşlansa mutlaka arayacağını söyler. Greg‘in bu acımasız ancak gerçekçi yorumu üzerine kadınlar ve erkeklerin bakış açıları arasındaki uçurum ortaya çıkar ve Liz ile Greg bunu bir kitaba dökmeye karar verirler. Kitapta Greg‘den kadınlara ilişkilerle ilgili olarak şu taktikler geliyor: 

1. He’s just not that into you if he’s not asking you out
2. He’s just not that into you if he’s not calling you
3. He’s just not that into you if he’s not dating you
4. He’s just not that into you if he’s not having sex with you
5. He’s just not that into you if he’s having sex with someone else
6. He’s just not that into you if he only wants to see you when he’s drunk
7. He’s just not that into you if he doesn’t want to marry you
8. He’s just not that into you if he’s breaking up with you
9. He’s just not that into you if he’s disappeared on you
10. He’s just not that into you if he’s married
11. He’s just not that into you if he’s a selfish jerk, a bully, or a really big freak

Çok eğlenceli bir kitap. Özellikle sanırım 20’li yaşlarının başında okunduğunda insana beyninde şimşekler çaktırıyor. Kadınlar, duyduklarını aşırı didiklemeye ve en ufak şeylere kocaman anlamlar yüklemeye daha meyilli. Erkekler ilişki sırasında bunun tam tersi bir tavır sergiliyorlar; olayları alabildiğine düz görüyorlar, kendilerini yormuyorlar, minimum çabayla maksimum sonuç elde etmeye yönelik hareket ediyorlar. Kitap kadınlardaki bu bug’ı çok iyi yakaladığı için çıktığı dönemde epey konuşuldu, beğenildi. Ben de ilk olarak 6-7 sene önce, bir arkadaşımın şiddetli tavsiyesi üzerine kahkahalarla okumuştum.

Beğeneni olduğu kadar, tepkiler de oldu tabi. Kitap bir erkeğin bakış açısıyla kadınlara ilişkisel taktikler veriyor. Kadınları pasif olmaya teşvik ediyor. Her zaman edilgen olması gerektiğini, kendi mutluluğu için çabalarsa kaybedeceğini öğütlüyor. Bu pasifliğe haklı olarak kızan ve tepki veren çok fazla kadın oldu.

Kitabın içinde, okur mektupları kısmında Nikki isimli uydurma bir karakter göreceksiniz. Kadınlara pasif olmayı önerdiği için Greg‘e her seferinde hakaretler ediyor.

Örneğin bir kadın neden ille de evlilik istemek zorunda olsun? Kadın ve erkek evlenmeseler de mutlu olabileceklerini düşünüp hayatlarını birleştiremez mi? Neden kadının içinde her zaman evliliğe dair bir özlem olmalı? Veya ilk adımı neden her zaman erkek atsın? İlişki boyunca tüm seçimleri erkek mi yapacak? Kadın seçip, ilişkiyi başlatıp şekillendiren taraf olamaz mı?

Greg bu gibi sorulara da kendi bakış açısından yanıt veriyor. Sonuçta bir erkek olarak zihinlerinin nasıl çalıştığını tüm şeffaflığıyla açıkladığı için onu suçlayamayız. Tavsiye ettiği davranışlar, bir kadına ilişki sırasında puan kazandıracak davranışlar, pratikte kadınların çok işine yarayacak taktikler veriyor. Teoride erkeklerin bu genetik baskın olma arzusunu elbette desteklemiyoruz. Kadın ve erkeğin eşit olduğu ilişkileri onaylıyoruz.

Bu gibi bir takım soru işaretleri nedeniyle doğruluğuna inanmadığım bazı maddeler oldu. Yine de tüm maddeleri çok eğlenerek okudum. Sonuçta daha iyi bir şeyleri hak ediyorsunuz, neden küçük ilişki kırıntılarıyla yetinesiniz?

Bu keyifli kitabın sinemaya uyarlanması uzun sürmedi. Yayınlandıktan 5 sene sonra, 2009 yılında Ken Kwapis yönetmenliğinde çekilen filmin oyuncu kadrosu şöyle: Ben Affleck, Jennifer Aniston, Drew Barrymore, Jennifer Connelly, Kevin Connolly, Bradley Cooper, Ginnifer Goodwin, Scarlett Johansson, Sasha Alexander ve Justin Long. Yani tamamı ünlü Hollywood oyuncuları.

Filmin IMDB puanı hayli düşük (6,4) olsa da ben beğendim, arkadaşlarınızla izleyebileceğiniz türden çerezlik eğlenceli bir film. Bir romantik komediden isteyeceğiniz her şeyi (yani Bradley Cooper ve Ben Affleck‘i) sunuyor. Yalnız iyi bir uyarlama değil onu söyleyeyim. İlişkileri daha freestyle yorumlamış. Greg‘in izlerken itiraz ettiğinden eminim. Fikri almışlar ve romantik komediye çevirmişler. Mesela kitapta Greg, bir erkek evlenme teklif etmiyorsa kadınla yeterince ilgilenmiyordur diyor. Filmde ise Jannie ve Neil bunun tam tersini ispatlayacak şeyler yaşıyorlar. 

Film versiyonu sanırım Nikki gibileri daha fazla mutlu eder.

Film, 4 ilişki üzerinden Greg‘in taktiklerini inceliyor. 

Gigi and Alex 

Gigi (Ginnifer Goodwin), ilişkilerde erkekten gelen işaretleri sürekli yanlış yorumlayan ve bu nedenle hep kaybeden bir kadın. Filmin başından sonuna kadar kadın erkek ilişkileri hakkında en çok yol kat eden karakter Gigi oluyor, ona taktik veren akıl hocası ise Alex (Justin Long). Kendi bakış açısıyla Gigi‘ye ilişkilerde yaptığı tüm hataları açıklıyor. Filmin en tatlı karakteri bence Alex‘ti, tekrar izleyeceksem Alex için izleyeceğim.

Janine, Ben, and Anna 

Ben (Bradley Cooper) ve Janine (Jennifer Connelly) evli. Yalnız aralarında kuvvetli bir bağ yok, yalnızca aynı evi paylaşıyorlar. Ben, bir gün çekici ve cesur Anna (Scarlett Johansson) ile tanışıyor. Yasak bir arkadaşlık/dostluk ilişkisi sürdürüyorlar. Ben, Janine‘i aldatıyor, bunu itiraf ettiğinde Janine ilk olarak hatayı Ben‘le paylaşıyor ve evliliklerini kurtarmak için çabalaması gerektiğini düşünüyor. Sonra yaptığının salakça olduğunu fark ederek Ben‘den boşanıyor. Ben ve Anna ilişkisi de sürmüyor. Ben bu ilişkide Janine karakterini bir türlü anlayamadım mesela. Ben‘le aralarındaki ilişkiye anlam veremedim, ikisini birbirine yakıştıramadım. Zamanında neyi paylaşmış olabilirler? İkisinin karakterleri çok farklı. Biraz havada kalmış. Eş ve metres arasındaki farkı vurgulamak için Janine‘i fazla karikatürize etmişler bence. Sonunda çekip gitmesine sevindim.

Conor, Anna, and Mary

Bu hikayede işaretleri yanlış yorumlayan kişi bir erkek, Conor (Kevin Connolly). Anna (Scarlett Johansson) kendini boşlukta hissettiğinde Conor‘la takılıyor. Conor ise aşırı beklentiye kapılıyor. Anna tarafından kesin olarak reddedildiğinde büyük bir yükten kurtularak Mary (Drew Barrymore) ile buluşuyor ve tahmin ediyoruz ki mutlu bir ilişkileri oluyor. Film erkeklerin de bazen yanlış yorumlayabileceğini, bunun kadınlara özgü olmadığını söylediği için takdirimi kazandı.

Beth and Neil

7 yıldır beraber olan ama evlenmeyen çift. Beth (Jennifer Aniston) artık evlenmek istediğinde Neil evliliği gereksiz bulduğunu düşündüğü için bunu kabul etmiyor. Beth onu terk ediyor, kendi ayakları üzerinde durmaya başlıyor. Uzun süredir birlikte yaptıkları şeylerin altından tek başına kalkamadığını fark ettiğinde istediğinin aslında evlilik olmadığını, Neil‘la birlikte yaşamak olduğunu fark ediyor ve ilişkilerine kaldıkları yerden devam ediyorlar. Yalnız bu sefer de Neil evlenme teklif ediyor. Sonu biraz gereksiz klişe olmuş, doğru.

Boş vaktiniz varsa, canınız da sıkılıyorsa filmi mutlaka izleyin derim. Kitabı da bir çırpıda bitireceksiniz.

Not: Bu arada film Türkiye’de son derece yaratıcı bir çeviriyle vizyona girdi: Erkekler Ne Söyler Kadınlar Ne Anlar. Epsilon Yayınevi‘nden çıkan kitabın başlığı ise pek o kadar başarılı sayılmaz: Ondan Sana Yar Olmaz.

İyi okumalar, iyi seyirler.

Kitaptan Diziye: The Ray Bradbury Theatre - Sezon 1

1985-1992 yılları arasında 65 bölüm halinde yayınlanan Kanada yapımı dizi. Fahrenheit 451'in yazarı Ray Bradbury'nin öykülerine dayanarak çekiliyor.

Yazarı distopik romanı ile tanımış olsak da, bu seride genel olarak kısa korku temalı öyküler ekrana aktarılmış. Dizinin başında yaklaşık 1:30, 3:00 dakika boyunca Ray Bradbury'nin kendisini görüyoruz. Bu giriş kısmında öykülerini yazarken ilhamını nasıl bulduğunu izleyicisine açıklıyor. Bazen karanlık bir kasabada kendisine yaklaşan trenden ilham alıyor, bazen elinde bir sapanla kayalıkların üzerinde gezip ilham bulmaya çalışıyor. Tamamen deli bir yazarın zengin hayalgücünü yansıtan minik öyküler bekliyor bizi.

Tam olarak düzenli sezonlar söz konusu değil. Ben sıralamaya hiç kafa yormayıp IMBD'deki sezon sınıflandırmasına göre gittim. Buna göre, ilk sezon 6 bölümden oluşuyor. Sonraki sezonlarda daha çok bölüm var. Toplam 6 sezon.

Seriye devam eder miyim bilemiyorum. Korku türüyle aram pek iyi sayılmaz. Üst üste korku öyküleri okumak pek ilgimi çekmiyor. Şema aynı, objeler farklı gibi geliyor. Dolayısıyla bir noktadan sonra sıkılıyorum. Arada sırada okumak, izlemek daha keyifli. İlk sezonun tüm bölümlerini aradan çıkarsam da bundan sonraki bölümleri aklıma geldikçe izleyeceğim.

Ama teker teker ele alırsak gayet keyifli bölümler var. 65 bölümün sonunda etrafımdaki tüm günlük nesnelerin beni korkutacağından şüphelenmiyor değilim. 

Bölüm 1 - Marionettes, Inc. (IMBD puanı 6,8)

Aynı isimli 10 sayfalık bir öyküden uyarlama. Dizi düşük bütçeyle çekilmiş, amatör bir yapıma benziyordu, çok beğenmedim. Öyküyü okumak daha güzeldi. Aklımda diziden yalnızca iki kişinin oyunculuğu kalacak: Braling rolünde James Coco ve Marionettes, Inc.'in sahibi rolünde Leslie Nielsen. Bu arada 80'li yıllardaki ofis ortamını görmek pek keyifli oldu. Yine resmi giyinmiş insanlar, yine beyaz ve soğuk bir atmosfer, yine bitki, ama devasa bilgisayarlar.

Bölüm 2 - The Playground (IMDB puanı 6,6)

Bu bölümün konusu tüylerinizi ürpertecek. Gecenin bir yarısı karanlık bir çocuk parkından geçerken bir anda tüm çocuklar oyunu bırakıp donuk bir ifadeyle adınızı söylemeye başlasa ve karınca sürüsü gibi üzerinize gelse ne hissedersiniz? Ray Bradbury'nin tarzı, dizinin girişinde kendisinin de açıkladığı gibi, günlük objelerden hikayeler çıkarmak üzerine kurulu. Bir çocuk parkı ve cıvıl cıvıl çocuklar neden korku öğesi olmasın?

Bölüm 3 - The Crowd (IMBD puanı 6,9)

Bu sezonda en beğendiğim bölüm oldu. Araba kazalarında bir anda etrafta beliren ve yardım etmek adı altında kazaya uğrayan kişiyi hareket ettirerek daha ciddi hasarlara neden olan kalabalıktan süphelendiğiniz oldu mu hiç? Ray Bradbury süphelenmiş ve onlardan şahane bir öykü yaratmış. Spelliner karakterini canlandıran Nick Mancuso bana çok tanıdık gelse de, oynadığı filmlere bakınca izlediğim bir şeye rastlamadım. Birine benzetmiş olmalıyım. Morgan rolünü oynayan R. H. Thomson'ı da birine benzettim ve kime benzettiğimi biliyorum. Doctor Who'daki Rory'yi  (Arthur Darvill) andırmıyor mu? Hikaye diziye uyarlanırken birçok detay eklenmiş. Tüm bu değişiklikler Ray Bradbury'nin kontrolü altında olduğundan bize yorum yapmak düşmez. Hem hikayesi, hem de dizisi güzeldi.

Bölüm 4 - The Town Where No One Got Off (IMBD puanı 7,2)

Bir başka son derece psikopat bölüm. Burada, trenlerden kimsenin inmediği, etrafta kimselerin görünmediği sakin kasabalar korku öğesine dönüştürülmüş. Oyunculukları ve öykünün sonunu beğendim. Cogswell rolünde oynayan Jeff Goldblum size de tanıdık geldi mi? İpucu vereyim o halde: The Grand Budapest Hotel.

Bölüm 5 - The Screaming Woman (IMDB puanı 7,1)

Başrolünde Drew Barrymore'un minik bir kız olarak oynadığı bölüm. Bu bölümü izledikten sonra minik çocuğunuzun uydurduğu hikayeleri bir daha hafife alamayacaksınız. Güzel bir bölüm olmuş. Sezonun diğer bölümlerinden farklı olarak, bu bir hikayeden uyarlanmıyor, Ray Bradbury hikaye değil senaryo olarak yazıyor.

Bölüm 6 - Banshee (IMDB puanı 6,6)

En teatral oyunculukları izleyeceğiniz ve en güzel İrlanda aksanını duyacağınız bölüm. Başrollerde Peter O'Toole ve Charles Martin Smith'i izleyeceksiniz. Banshee rolünüz ise Jennifer Dale canlandırmış. Ba-yı-la-cak-sı-nız.